Karaman, Ali İhyaUysal, TancanSarı, ZaferÜşümez, SerdarSargın, NurtenGüray, Enis2020-03-262020-03-2620041300-3550http://www.trdizin.gov.tr/publication/paper/detail/TkRZeU5UazU=https://hdl.handle.net/20.500.12395/18855Bu çalışmanın amacı, yaş, cinsiyet, mesleki kıdem, akademik derece ve çalışılan kurum gibi faktörlerin Türk ortodontistlerin tükenmişlik düzeyi arasındaki rollerini belirlemektir. Çalışma özel muayenehane veya üniversite hastanesinde çalışan Türk Ortodonti Derneğine kayıtlı 167 ortodontist üzerinde gerçekleştirildi. Ortodontistlerin adreslerine sosyo-demografik bilgi formları ve "Maslach Tükenmişlik Envanteri" postalandı. Elde edilen cevapların istatistiksel olarak değerlendirilmesinde ANOVA, Turkey HSD, Man whitney U ve t-testleri kullanıldı. Araştırma sonucunda cinsiyetin, tükenmişlik düzeyini etkilemediği tespit edilmiştir. Fakat çalışılan kurum, mesleki kalem ve akademik derece gibi faktörlerin tükenmişliğin bir veya daha fazla alt grubu ile ilişkili olduğu belirlenmiştir. Buna göre kişisel başarıda azalma skorları, özel çalışan ortodontistlere göre fakültede çalışanlarda önemli derecede yüksektir. Doçentler ve 0-15 yıllar arasında mesleki kıdeme sahip ortodontistler daha çok kişisel başarıda azalma skorları göstermişlerdir. Duyarsızlaşma skorları da bu gruplarda yüksek çıkmıştır. Genel olarak ortodontistlerin 40 ve daha sonraki yaşlarda maddi doyuma bağlı olarak daha düşük tükenmişlik düzeyi gösterdiği düşünülmektedir. Yerel ortodonti dernekleri gibi sivil toplum organizasyonları meslek içi çalışma grupları kurarak, genç ortodontistlerin tükenmesine neden olabilecek faktörler belirlemeli ve elimine etmeye çalışmalıdırlar. Böylece yeni mesleğe başlayan kişiler bu organizasyonlar desteğinde rehberlik hizmeti alabilirler. Ayrıca ortodonti eğitimi veren kurumlarda yeni eğitim kursları düzenlemeli ve ortodontistin bireysel olarak kendi kişiliğini tanımasına ve benlik tasarımlarının oturmasına yardımcı olmalıdır.The aim of this study was to determine the role of gender, years of practice, academic degree, and place of employment on burnout levels of Turkish orthodontists. This study was carried out on 167 members of the Turkish Orthodontic Society who are either at private or faculty practice. Directed towards this; prepared socio-demographic information forms and "Maslach Burnout Inventory Manuals" were sent to orthodontists. Analysis of variance, Tukey HSD, Kruskal Wallis, Mann Whitney-U and t-tests were performed for statistical evaluation of received responses. Gender had no association with the burnout levels. On the other hand, place of employment, years of orthodontic practice and academic degree significantly associated one or more subscales of burnout. According to this, diminished personal accomplishment (DPA) scores were significantly higher in orthodontists at faculty practice (12.13.1) compared to private practice orthodontists (10.52.8). Associate Professors and orthodontists 0-15 years into the practice demonstrated more diminished personal accomplishment (DPA) scores. Depersonalization (D) scores were also higher in these groups. In general, orthodontists demonstrated less burnout in and after their early forties possibly due to increased financial satisfaction. Organizational structures such as local orthodontic societies should construct study groups in order to evaluate and eliminate causative factors of burnout in younger orthodontists. Those who are about to start a dedicated profession should be supported by local organizations in terms of guidance. New educational courses should be incorporated into curriculum of orthodontic training centers to enable the individual orthodontist to recognize self personality and to grow self-esteem.trinfo:eu-repo/semantics/openAccessDiş HekimliğiOther171110