Saginatari, DiandraHale, JonathanCollett, Tim2024-05-162024-05-1606.05.2024Saginatari, D., Hale, J., & Collett, T. (2024). Architectural Porosity: Urban Heritage Wall as Common Ground for Shared Inhabitation. DEPARCH Journal of Design Planning and Aesthetics Research, 3(1), 1-23.2822-4175https://hdl.handle.net/20.500.12395/52644This paper explores the idea of architectural porosity, which intends to see the material and sociospatial porosity of the built material as a conceptual framework of architectural inquiry that can be utilised to unfold architectural phenomena in different contexts. Therefore, this paper is exploratory, and the exploration intends to unfold architectural phenomena in the context of a revitalised urban heritage area. Urban heritage areas are prone to changes through regeneration or revitalisation projects. The changes result not only in physical change but within the social, economic, and cultural aspects. By addressing the dynamic, complex, and interrelated changes in the urban heritage context, the exploration in this paper is guided by an overarching question: What will architectural porosity unfold in terms of the change of inhabitation in a revitalised urban heritage area? This question will be explored by utilising the idea of assemblage thinking as a qualitative methodological approach to read an empirical case of Semarang Old Town, Indonesia, as a revitalised urban heritage area. The exploration shows that architectural porosity unfolds the relation and entanglement between material and socio-spatial porosities in the change of inhabitation in Semarang Old Town. Furthermore, architectural porosity, as architectural inquiry, could be one of the ways of approaching urban heritage context that unfolds the possibility of incorporating natural ecological cycles of plants, decay, and informal inhabitation, which are usually denied by the conventional revitalisation practice, as alternative voices in the discussion of urban heritage revitalisation.Bu makale, yapı malzemelerinin maddi ve sosyo-mekansal gözenekliliğini, mimari olayları farklı bağlamlarda açığa çıkarmak için kullanılabilecek bir kavramsal çerçeve olarak ele alarak mimari gözeneklilik fikrini araştırmaktadır. Bu nedenle, makale keşifsel bir nitelik taşımakta ve araştırma canlandırılmış bir kentsel miras alanı bağlamında mimari olayları açığa çıkarmayı amaçlamaktadır. Kentsel miras alanları, yenilenme veya canlandırma projeleri aracılığıyla değişimlere açıktır. Bu değişiklikler, yalnızca fiziksel değişikliklerle sınırlı kalmayıp, sosyal, ekonomik ve kültürel boyutlarda da kendini göstermektedir. Kentsel miras bağlamında dinamik, karmaşık ve iç içe geçmiş değişiklikleri ele alarak, bu makaledeki keşif şu genel soru etrafında şekillenmektedir: Mimari gözeneklilik, canlandırılmış bir kentsel miras alanında yaşamın değişimi açısından neleri ortaya çıkaracak? Bu soru, niteliksel bir metodolojik yaklaşım olan montaj düşüncesi fikrinden yararlanılarak araştırılacaktır. Araştırma, Endonezya’nın Semarang Eski Kenti’ni, yeniden canlandırılmış bir kentsel miras alanı olarak ampirik bir örnek olarak ele alacaktır. Bu yöntem, Eski Kent’in sosyo-mekansal ve maddi özelliklerini detaylı bir şekilde incelemeyi sağlayacaktır. Keşifler, Semarang Eski Şehir’deki yaşamın değişiminde maddi ve sosyo-mekansal gözeneklilikler arasındaki ilişkiyi ve iç içe geçmişi ortaya koymaktadır. Ayrıca, mimari gözeneklilik, kentsel miras bağlamında yaklaşım yollarından biri olarak, genellikle geleneksel canlandırma uygulamaları tarafından dışlanan bitkilerin doğal ekolojik döngülerini, çürümeyi ve gayri resmi yerleşimi içeren, kentsel mirasın canlandırılması tartışmalarında alternatif sesler sunma potansiyelini taşımaktadır.en10.55755/DepArch.2024.25info:eu-repo/semantics/openAccessArchitectural PorosityMaterial PorositySocio-spatial PorosityUrban HeritageWallArticle31123