Yazar "Arslan, Eylem" seçeneğine göre listele
Listeleniyor 1 - 1 / 1
Sayfa Başına Sonuç
Sıralama seçenekleri
Öğe 2000’li Yıllar Öncesi ve Sonrasında Türk Sineması’nda Kullanılan Yapım Kaynaklarının Değerlendirilmesi(Selçuk Üniversitesi, 2011) Arslan, EylemTürk Sineması’nın yapım sürecinde kullandığı kaynakların geçmişten günümüze dek geçirdiği değişimler doğrultusunda ortaya konması ve bunun ışığında günümüzde yapım sürecinde kullanılan kaynakların Türk Sineması’nın endüstriyel gelişimi açısından yeterli olup olmadığının ele alınması bu çalışmanın çıkış noktasını oluşturmaktadır. Bu konunun tercih edilme nedeni yüksek maliyetli ve riskli bir yapıya sahip olan yapım aşamasında başvurulabilecek kaynakların sayı ve niteliğinin Tük Sineması’nın endüstriyel gelişimi üzerinde sahip olduğu önemdir. Özellikle Türkiye gibi seyirci sayısının düşük olduğu ülkelerde yapımcının elde ettiği hâsılat bir sonraki filminin yapım bütçesini oluşturmada yetersiz kalmaktadır. Bu nedenle yapımcının kendi öz sermayesi ve dağıtım kanallarından elde ettiği gelir dışında başvurabileceği kaynaklara sahip olması Türk Sineması’nın endüstrileşmesi açısından belirleyici rol oynamaktadır. Buradan hareketle çalışma kapsamında Türk Sineması’nda yapımcıların yararlanabileceği finansal kaynakların dağıtım ve gösterim süreçlerinde yaşanan gelişmeler ile dönemin siyasi ve ekonomik olaylarına bağlı olarak geçirdiği değişim incelenmiştir. Bu kapsamda Türkiye’de film yapımcılarının en önemli finansal kaynağı kendi öz sermayeleri olarak ortaya çıkmıştır. Türk Sineması’nın ilk yıllarında yapımda kullanılan ilk kaynak sinema işletmesinden ve yabancı film ithalatından elde edilirken, Bölge İşletmeciliği döneminde sinema salonu işletmecilerinin verdiği avanslarla yapım süreci yürütülmüştür. Bölge İşletmeciliği sisteminin ortadan kalkmasıyla birlikte günümüzde önemli bir sorun olarak belirmektedir. Öz sermayesi dışında yapımcıların ikinci en önemli finansal kaynağı önceki filmin hasılat gelirleridir. Türk Sineması’nda dağıtım kanalı olarak sinema salonu dışında kalan televizyon ve ev video pazarı yüksek gelir getiren birer kanal olarak faaliyet gösterememektedir. Özellikle telif hakkı ihlallerinin artmasıyla birlikte ev video pazarının yapımcılar açısından etkinliği azalmıştır. Amerikan Sinema Endüstrisi’nde birer dağıtım kanalı olarak yaygın şekilde kullanılan internet, ticari ürün satışı (merchandising), uçak, gemi gibi alanlarda yapılan salon dışı gösterim gibi kanallar ise Türk Sineması’nda neredeyse hiç kullanılmamaktadır. Dolayısıyla yapımcılar açısından sinema gösteriminden elde edilen hâsılat dışında dağıtım kanallarından yüksek gelir elde edilememektedir. Türk Sineması açısından özellikle 2000’li yıllardan sonra Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın yapıma yönelik finansal katkısı büyük önem taşısa da yapım sürecinin tamamlanması açısından yetersiz bulunmaktadır. Ayrıca 1990 yılından beri Türkiye’nin üye olduğu Eurimages’in yapım sürecine yönelik katkısının da yapımcıların finansal sıkıntılarını çözmek açısından etkili olmadığı söylenebilmektedir. Özetle, Türk Sineması’nda geçmişten günümüze dek başvurulan yapım kaynaklarının sektörün endüstrileşmesi için ihtiyaç duyulan kaynak ihtiyacını karşılamaktan uzak olduğu, bu aşamada özellikle devletin sektörü teşvik edecek önlemler alması gerektiği sonucuna varılmıştır.
