Yazar "Çetin, Gül" seçeneğine göre listele
Listeleniyor 1 - 10 / 10
Sayfa Başına Sonuç
Sıralama seçenekleri
Öğe Effect of etanercept on cytokines and 13, 14-dihydro-15-keto-prostaglandin F2 alpha concentrations during endotoxemia(WILEY-BLACKWELL, 2012) Er, Ayşe; Dik, Burak; Altan, Feray; Çetin, Gül; Üney, Kamil; Elmas, Muammer; Yazar, Enver[Abstract not Available]Öğe EFFECTS OF DIFFERENT DOSES OF DEXAMETHASONE PLUS FLUNIXIN MEGLUMINE ON SURVIVAL RATE IN LETHAL ENDOTOXEMIA(DE GRUYTER POLAND SP ZOO, 2009) Er, Ayşe; Üney, Kamil; Altan, Feray; Çetin, Gül; Yazar, Enver; Elmas, MuammerEffects of different doses of dexamethasone plus flunixin meglumine on survival rate were investigated in lethal endotoxemia. A total of 60 Balb/C female mice were divided into 4 equal groups. Lethal endotoxemia (80-100%) was induced by lipopolysaccharide injection (Group 1, 1 mg, intraperinoneally). At 4 hours after the lipopolysaccharide injection; low-dose dexamethasone (0.6 mg/kg, SID, 5 days, intramuscularly) + flunixin meglumine (2 mg/kg, SID, 5 days, subcutaneously), normal-dose dexamethasone (2 mg/kg, SID, 5 days, intramuscularly) + flunixin meglumine (2 mg/kg, SID, 5 days, subcutaneously) and high-dose dexamethasone (10 mg/kg, SID, 5 days, intramuscularly) + flunixin meglumine (2 mg/kg, SID, 5 days, subcutaneously) were injected to Group 2, 3 and 4, respectively. After the injections, survival was monitored at 7 days and 13.3%, 13.3%, 33.3% and 73.3% survival rates were observed in Groups 1, 2, 3 and 4, respectively. As results, high-dose dexamethasone plus flunixin meglumine may be the treatment of choice for endotoxaemia in animals.Öğe Effects of drugs on kinetic values of cytokines, adenosine deaminase and 13,14-dihydro-15-keto-prostaglandin F2? in endotoxemia: A different approach(Selçuk Üniversitesi Veterinerlik Fakültesi, 2010) Altan, Feray; Çetin, GülAmaç: Lipopolisakkaritle (LPS) oluşturulan deneysel endotoksemide sitokinler, adenozin deaminaz (ADA) ve 13,14-dihidro-15-keto-prostaglandin F2? (PGM)’nın kinetik değerlerine tek başlarına ve/veya kombine uygulanan enrofloksasin (ENR), fluniksin meglumin (FM) ve deksametazonun (DEX) etkilerini belirlemektir. Gereç ve Yöntem: Araştırmada kullanılan ratlar 7 gruba ayrıldı. Deneysel endotoksemi oluşturmak için pozitif kontrol grubu dahil bütün gruplara LPS uygulandı. Diğer altı gruba ENR, FM, düşük doz DEX, yüksek doz DEX, ENR+FM+düşük doz DEX ve ENR+FM+yüksek doz DEX uygulandı. Uygulama sonrası 0, 1, 2, 4, 6, 8, 12, 24 ve 48. saatlerde kan örnekleri toplandı. Tümör nekroz faktör alfa (TNF?), interlökin-6 (IL6), interlökin-10 (IL-10), ADA ve PGM düzeyleri ELISA ile belirlendi. Eğri altında kalan alan (EAA0-48) farmakokinetik programla, plazma veya serum maksimum konsantrasyon (Cmax) ile maksimum konsantrasyona ulaşma zamanı (tmax) direk bakı yöntemiyle belirlendi. Bulgular: Pozitif kontrol (LPS) grubuyla kıyaslandığında EAA0-48 değerlerinin; ENR grubunda PGM için artarken (p<0.05), IL-6, IL-10 ve ADA için azaldığı (p<0.05); FM grubunda IL-6 ve ADA’ya özgü olarak küçüldüğü (p<0.05); DEX tek başına veya kombine uygulandığı gruplarda da azaldığı (p<0.05) belirlendi. Öneri: Farklı örnekleme zamanlarında çok sayıda ölçülen aynı endotoksemi belirteçlerinin toplu değerlendirilmesinde kinetik parametrelerden özellikle EAA’nin farklı ve akılcı bir yaklaşım olarak dikkate alınabileceği kanaatine varıldıÖğe Effects of Drugs on Kinetic Values of Cytokines, Adenosine Deaminase and 13,14-dihydro-15-keto-prostaglandin F? in Endotoxemia: A Different Approach 2(2010) Altan, Feray; Elmas, Muammer; Er, Ayşe; Üney, Kamil; Çetin, Gül; Traş, Bünyamin; Yazar, EnverAmaç: Lipopolisakkaritle (LPS) oluşturulan deneysel endotoksemide sitokinler, adenozin deaminaz (ADA) ve 13,14-dihidro-15-keto-prostaglandin F2? (PGM)’nın kinetik değerlerine tek başlarına ve/veya kombine uygulanan enrofloksasin (ENR), fluniksin meglumin (FM) ve deksametazonun (DEX) etkilerini belirlemektir. Gereç ve Yöntem: Araştırmada kullanılan ratlar 7 gruba ayrıldı. Deneysel endotoksemi oluşturmak için pozitif kontrol grubu dahil bütün gruplara LPS uygulandı. Diğer altı gruba ENR, FM, düşük doz DEX, yüksek doz DEX, ENR+FM+düşük doz DEX ve ENR+FM+yüksek doz DEX uygulandı. Uygulama sonrası 0, 1, 2, 4, 6, 8, 12, 24 ve 48. saatlerde kan örnekleri toplandı. Tümör nekroz faktör alfa (TNF?), interlökin-6 (IL6), interlökin-10 (IL-10), ADA ve PGM düzeyleri ELISA ile belirlendi. Eğri altında kalan alan (EAA0-48) farmakokinetik programla, plazma veya serum maksimum konsantrasyon (Cmax) ile maksimum konsantrasyona ulaşma zamanı (tmax) direk bakı yöntemiyle belirlendi. Bulgular: Pozitif kontrol (LPS) grubuyla kıyaslandığında EAA0-48 değerlerinin; ENR grubunda PGM için artarken (p<0.05), IL-6, IL-10 ve ADA için azaldığı (p<0.05); FM grubunda IL-6 ve ADA’ya özgü olarak küçüldüğü (p<0.05); DEX tek başına veya kombine uygulandığı gruplarda da azaldığı (p<0.05) belirlendi. Öneri: Farklı örnekleme zamanlarında çok sayıda ölçülen aynı endotoksemi belirteçlerinin toplu değerlendirilmesinde kinetik parametrelerden özellikle EAA’nin farklı ve akılcı bir yaklaşım olarak dikkate alınabileceği kanaatine varıldı.Öğe Effects of Enrofloxacin, Flunixin and Dexamethasone on Indicators of Oxidative and Organ Damage in Lipopolysaccharide-Induced Endotoxemia(Medwell Online, 2010) Er, Ayşe; Altan, Feray; Çetin, Gül; Üney, Kamil; Traş, Bünyamin; Elmas, Muammer; Yazar, EnverThe aim of this study was to determine the effects of enrofloxacin., flunixin meglumine and dexamethasone on antioxidant status and markers of organ damage in endotoxemia. Rats were divided into four groups. The groups received the following drugs (simultaneously with lipopolysaccharide): enrofloxacin, flunixin meglumine, low-dose dexamethasone or high-dose dexamethasone, respectively. After the treatments, serum and plasma samples were collected at 1, 2, 4, 6, 8, 12, 24 and 48 h. The levels of malondialdehyde, nitric oxide, superoxide dismutase, vitamin C and 13,14-dihydro-15-keto-prostaglandin F-2 alpha were determined with ELISA. The cardiac, hepatic and renal damage markers were measured with autoanalyzer. Elevated levels of malondialdehyde were relatively inhibited by high-dose dexamethasone. Increases in the levels of nitric oxide were inhibited by low and high-dose dexamethasone while increases in the level of 13,14-dihydro-15-keto prostaglandin F-2 alpha were inhibited by all treatments except enrofloxacin. No treatments inhibited the decrease in vitamin C levels. Cardiac and hepatic damage was not inhibited completely whereas renal damage was inhibited by treatment with low or high-dose dexamethasone. The results show that although low-dose dexamethasone had antioxidant activity and protected against organ damage, high-dose dexamethasone may be more beneficial in the treatment of endotoxemia.Öğe Effects of Tylosin on Serum Cytokine Levels in Healthy and Lipopolysaccharide-Treated Mice(Akademiai Kiado Zrt, 2010) Er, Ayşe; Yazar, Enver; Üney, Kamil; Elmas, Muammer; Altan, Feray; Çetin, GülThe effects of different doses of tylosin on serum cytokine concentrations were investigated in healthy and lipopolysaccharide-treated mice. The mice were divided into seven groups. Lipopolysaccharide (LPS) was injected into the positive control group. The other six groups received three different tylosin doses concurrently without or with LPS: 10 mg/kg, 100 mg/kg, 500 mg/kg, 10 mg/kg + LPS, 100 mg/kg + LPS and 500 mg/kg + LPS. After treatment, serum samples were collected at 0, 1, 2, 3, 6, 12 and 24 hours. Serum tumour necrosis factor alpha (TNF alpha), interleukin 1 beta (IL1 beta) and IL10 levels were determined by enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA). Tylosin doses of 10 and 100 mg/kg induced no cytokine production in the healthy mice. Tylosin at 500 mg/kg had no effect on TNF alpha or IL1 beta production, but it induced IL10 production in healthy mice. All doses of tylosin reduced the elevated TNF alpha and IL1 beta in LPS-treated mice but increased their IL10 levels. In conclusion, these data suggest that tylosin has an immunomodulatory effect at the dose recommended for use against infection.Öğe Farklı doz ve zamanda uygulanan p-glikoprotein induktör ve substratlarının dokulara ilaç geçişi üzerine etkinliğinin belirlenmesi(Selçuk Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2013) Çetin, Gül; Traş, BünyaminAraştırmanın amacı, P-glikoprotein?in (P-gp) induktör ve substratları ile modifikasyonunun dokulara ilaç geçişini nasıl etkilediğini ortaya koymaktır. Araştırma rat ve fareler üzerinde, iki aşamada yürütüldü. Birinci aşamada 48 adet erişkin erkek Spraque-Dawley ırkı rat kullanıldı. Ratlardan 6 adedi metot validasyon çalışmalarında kullanılmak üzere kontrol grubu (0. Grup) olarak ayrıdıktan sonra 42 adedi 7 eşit gruba ayrıldı. 1. gruba levofloksasin (LVF) (100 mg/kg, periton içi), 2. gruba LVF (100 mg/kg, periton içi) + LVF uygulamasından sonraki 30. dakikada 7,5 mg/kg dozunda deksametazon (DM) (periton içi), 3. gruba LVF (100 mg/kg, periton içi) + 2 saat sonra 7,5 mg/kg dozda DM (periton içi), 4. gruba LVF (100 mg/kg, periton içi) + 2 saat sonra 20 mg/kg DM (periton içi), 5. gruba LVF (100 mg/kg, periton içi) + 2 saat sonra 100 mg/kg dozunda DM (periton içi), 6.gruba LVF (100 mg/kg, periton içi) + 4 saat sonra 7,5 mg/kg dozunda DM (periton içi) ve 7. gruba LVF (100 mg/kg, periton içi) + 100 mg/kg dozunda feksofenadin (oral) uygulandı. LVF uygulamasından sonraki 7. saatte tüm gruplardaki hayvanlardan kan örnekleri, beyin ve testis dokuları alındı. Doku ve plazma örneklerinin LVF konsantrasyonları HPLC ile belirlendi. İkinci aşama 40 adet erişkin erkek Balb-c ırkı fare kullanıldı. Fareler 4 eşit gruba ayrıldı ve her gruptaki farelere ivermektin LD50 dozunda (80 mg/kg, oral) uygulandı. İvermektin uygulamasından 30 dk. sonra 2.gruba DM (7,5 mg/kg, periton içi), 3. gruba LVF (100 mg/kg, periton içi) ve 4. gruba rifampin (100 mg/kg, periton içi) uygulandı. Gruplar hayatta kalma yönünden değerlendirildi. Düşük doz ve 30.dk?da uygulanan DM?nun beyne LVF geçişini azalttığı, yüksek doz ve 2.saatte uygulanan DM?nun ise beyin ve testis dokusu ile plazmaya LVF geçişini artırdığı görüldü. Ayrıca feksofenadinin beyne LVF geçişini artırdığı belirlendi. İvermektinin LD50 doz (80 mg/kg) uygulaması sonrası hayatta kalma oranı üzerine DM, rifampin ve LVF uygulamalarının istatistiksel anlamda önemli olmadığı ancak hayatta kalma oranı üzerine rifampinin nispeten daha etkili olduğu (8/10) görüldü. Bu sonuçlar tedavisi zor hastalıklara ve zehirlenmelere yönelik yeni tedavi stratejileri geliştirilmesinde ve ilaç-ilaç etkileşimlerinde P-gp modülasyonunun önemli bir potansiyel olabileceğini gösterdi.Öğe Nerium oleander distilatı uygulamasının serum nitrik oksit düzeyine etkisi(Selçuk Ünivesitesi Veterinerlik Fakültesi, 2015) Çorum, Orhan; Çetin, GülAmaç: Mevcut araştırmanın amacı ratlara tek doz intraperitoneal Nerium oleander distilatı uygulamasının serum nitrik oksit düzeyine etkisini araştırmaktır. Ayrıca distilatın tiyobarbitürik asit reaktif ürünleri, katalaz ve rutin biyokimyasal parametrelere etkisini belirlemektir. Gereç ve Yöntem: Araştırmada 20 adet erkek Wistar albino rat kullanıldı. Kontrol (0. saat) olarak 5 adet rat ayrıldıktan sonra diğerlerine 7.5 mL Nerium oleander distilatı intraperitoneal olarak tek seferde uygulandı. Uygulama öncesi (0. saat) ve uygulama sonrasında 2., 4. ve 8. saatlerde ratlar anesteziye alınarak kalplerinden kan örnekleri alındıktan sonra hayvanlar servikal dislokasyon yöntemiyle ötenazi edildi. Serum örneklerinden nitrik oksit, tiyobarbitürik asit reaktif ürünleri ve katalaz düzeyleri ELISA okuyucusunda, biyokimyasal parametreler (Kreatin kinaz-MB, kreatin kinaz, alkalen fosfataz, alanin aminotransferaz, aspartat aminotransferaz, total protein, albümin, total bilirubin, kolesterol, trigliserit, yüksek dansiteli lipoprotein, düşük dansiteli lipoprotein, kreatinin, ürik asit, kan üre nitrojen) ise otoanalizörde belirlendi. Bulgular: Nerium oleander distilatı uygulamasının nitrik oksit düzeyine etkisinin olmadığı (P>0.05), tiyobarbitürik asit reaktif ürünleri düzeylerini düşürdüğü (P<0.05), katalaz düzeyini ise yükselttiği (P<0.05) belirlendi. Ayrıca Nerium oleander uygulamasının total bilirubin düzeyini 2. saatte, düşük dansiteli lipoprotein ve kolesterol düzeyini 8. saatte yükselttiği (P<0.05) belirlendi. Öneri: Nerium oleander distilatının güçlü antioksidan etkinlik göstererek oksidatif strese bağlı gelişen dejeneratif durumlarda tedaviye destek amaçlı kullanılabileceği ifade edilebilir.Öğe Pharmacokinetics of Cefquinome in Red-eared Slider Turtles (Trachemys Scripta Elegans) After Single Intravenous and Intramuscular Injections(John Wiley & Sons Ltd, 2018) Üney, Kamil; Altan, Feray; Çetin, Gül; Aboubakr, Mohamed; Dik, Burak; Sayın, Zafer; Er, Ayşe; Elmas, MuammerThe purpose of this study was to evaluate the pharmacokinetics of cefquinome (CFQ) following single intravenous (IV) or intramuscular (IM) injections of 2 mg/kg body weight in red-eared slider turtles. Plasma concentrations of CFQ were determined by high-performance liquid chromatography and analyzed using noncompartmental methods. The pharmacokinetic parameters following IV injection were as follows: elimination half-life (t1/2λz) 21.73 ± 4.95 hr, volume of distribution at steady-state (Vdss) 0.37 ± 0.11 L/kg, area under the plasma concentration–time curve (AUC0–∞) 163 ± 32 μg hr−1 ml−1, and total body clearance (ClT) 12.66 ± 2.51 ml hr−1 kg−1. The pharmacokinetic parameters after IM injection were as follows: peak plasma concentration (Cmax) 3.94 ± 0.84 μg/ml, time to peak concentration (Tmax) 3 hr, t1/2λz 26.90 ± 4.33 hr, and AUC0–∞ 145 ± 48 μg hr−1 ml−1. The bioavailability after IM injection was 88%. Data suggest that CFQ has a favorable pharmacokinetic profile with a long half-life and a high bioavailability in red-eared slider turtles. Further studies are needed to establish a multiple dosage regimen and evaluate clinical efficacy.Öğe Pharmacokinetics of meloxicam in red-eared slider turtles (Trachemys scripta elegans) after single intravenous and intramuscular injections(Amer Veterinary Medical Association, 2016) Üney, Kamil; Altan, Feray; Aboubakr, Mohamed; Çetin, Gül; Dik, BurakTo determine the pharmacokinetics of meloxicam after single IV and IM injections in red-eared slider turtles (Trachemys scripta elegans). ANIMALS 8 healthy red-eared slider turtles. PROCEDURES Turtles received 1 dose of meloxicam (0.2 mg/kg) IV or IM (4 turtles/route), a 30-day washout period was provided, and then turtles received the same dose by the opposite route. Blood samples were collected at predetermined times for measurement of plasma meloxicam concentration. Pharmacokinetic values for each administration route were determined with a 2-compartment open model approach. RESULTS For IV administration, mean +/- SD values of major pharmacokinetic variables were 1.02 +/- 0.41 hours for distribution half-life, 9.78 +/- 2.23 hours for elimination half-life, 215 +/- 32 mL/kg for volume of distribution at steady state, 11.27 +/- 1.44 mu g.h/mL for area under the plasma concentration versus time curve, and 18.00 +/- 2.32 mL/h/kg for total body clearance. For IM administration, mean values were 0.35 +/- 0.06 hours for absorption half-life, 0.72 +/- 0.06 mu g/mL for peak plasma concentration, 1.5 +/- 0.0 hours for time to peak concentration, 3.73 +/- 2.41 hours for distribution half-life, 13.53 +/- 1.95 hours for elimination half-life, 11.33 +/- 0.92 mu g.h/mL for area under the plasma concentration versus time curve, and 101 +/- 6% for bioavailability. No adverse reactions were detected. CONCLUSIONS AND CLINICAL RELEVANCE Long half-life, high bioavailability, and lack of immediate adverse reactions of meloxicam administered IM at 0.2 mg/kg suggested the possibility of safe and effective clinical use in turtles. Additional studies are needed to establish appropriate administration frequency and clinical efficacy.
