Diş hekimlerinin peri-implant hastalıklara ilişkin klinik yaklaşımları ve tedavi yöntemlerinin değerlendirilmesi
Yükleniyor...
Dosyalar
Tarih
2023
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Selçuk Üniversitesi, Diş Hekimliği Fakültesi
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Amaç: Bu araştırmanın amacı, Türkiye'deki hekimler tarafından peri-implant mukozit ile peri-implantitisin subjektif prevalansını, etiyolojisini ve yönetimini araştırmak; uzmanlık alanları, dental implant yapma yılı, çalıştıkları kuruma göre tutumlarını karşılaştırmaktır. Böylelikle hekimlerin insidansı gittikçe artan peri-implant patolojileri için tedavi modaliteleri konusundaki farklılıkları ortaya çıkararak gelecekteki çalışmaların araştırma konularını belirlenmesine yardımcı olmaktır. Gereç ve yöntem: Anket çalışması internet aracılığıyla katılımcılara sunulmuştur. Anketi dolduran özel sektör ve kamu çalışanı, pratisyen veya uzman 219 diş hekimi çalışmaya dahil edilmiştir. Sorular katılımcıların demografik verileri, implant geçmişi, peri-implant hastalıkların prevalansı ve etiyolojisi, peri-implant hastalıkların tedavisi ve yönetimi, hekimlerin günümüzdeki tedavi yöntemleri hakkında görüşleri üzerine 5 bölüm ve 20 sorudan oluşmaktadır. Toplanan veriler IBM SPSS Statistics Standard Concurrent User V 26 (IBM Corp., Armonk, New York, ABD) istatistik paket programında değerlendirilmiştir. Kategorik değişkenlerin birbirleri ile karşılaştırılmasında Pearson ve Fisher exact testlerden yararlanılmış ve p<0,05 değeri istatistiksel olarak önemli kabul edilmiştir. Bulgular: Kadın katılımcılar toplamın %48'i (n=105) ve erkekler %51'ini (n=112) oluşturmaktadır. Ankete katılanların %25'i (n=56) 0-5 yıldır, %38'i (n=84) 5-10 yıl, %35'i (n=78) 10 yıldır diş hekimliği yapmaktadır. Katılımcıların %38'i (n=83) pratisyen diş hekimi, %25'i (n=56) ağız, diş ve çene cerrahisi uzmanı, %24' ü (n=24) periodontoloji uzmanı, %12 (n=12) diğer uzmanlık alanlarına sahip hekimlerdir. Ankete katılanların çoğunluğu (%58) özel klinikte görev yapmaktadır. Çalışmaya dahil hekimlerin %76'sı (n=165) kendi hastalarında %0-25 oranında, %24'si (n=52) %26-50 oranında peri-implant mukozit ile karşılaştığını bildirmiştir. Hekimlerin %60'ı Türkiye geneli peri-implant mukozit prevalansını %26-50 tahmin etmiştir. Çalışmaya dahil hekimlerin %95'i (n=208) kendi hastalarında %0-25 oranında, %3'ü (n=8) %26-50 oranında peri-implantitis ile karşılaştığını belirmiştir. Hekimlerin %55'i (n=121) Türkiye geneli peri-implantitis prevalansını %0-25 arasında bir değer olarak tahmin etmişken, %42'si (n=92) %26-50 bildirmiştir. Peri-implant hastalıkların etiyolojisinde kötü ağız hijyeni ve bakteri plağı, sigara, protez üst yapısı, implant yüzey özellikleri en etkili faktörler olarak görülmüştür. Elde edilen sonuçlara göre peri-implant mukozit ve peri-implantitis için en yaygın üç tedavi, oral hijyen eğitimi, antimikrobiyal gargara, cerrahi olmayan debridmandır. Anketimize göre implantların mekanik debridman için hekimlerin %38'i (n=83) titanyum küret tercih ederken, %23'i (n=51) plastik küret, %16'sı (n=35) ultrasonik kazıyıcı kullandığını belirtmiştir. En sık kullanılan iki materyal %30 (n=229) ile rezorbe olabilen membran iken, %20 (n=154) ile xenogreftti. Peri-implantitis tedavisinden sonra ilk yıl için bakım ziyaretleri ve radyografik değerlendirme zamanı hekimlerin %56'sı (n=122) için 3 ayda bir, %29'u (n=64) için 6 ayda birdir. İlk radyografik değerlendirme için en uygun zaman katılımcıların %40'ı (n=55) için 6 ay sonra, %32'si (n=44) için 3 aydır. Ankete katılan hekimler arasında peri-implantitis tedavisi uygulamaktan çekinme sebepleri implant yüzeyinin detoksifikasyonun zorluğu (%31) ve tam bir tedavi protokolü olmamasıdır (%25). Tedavi sonuçlarının Çalışmamızdaki hekimlerin %52'si (n=113) günümüzdeki peri-implantitis tedavisi yöntemlerini orta derecede etkili bulurken, %29'u (n=64) az etkili bulmuştur. Sonuçlar: Katılımcı hekimler arasında peri-implant patolojinin yönetimi konusunda fikir ve tutumlarında farklılıklar olduğu belirlenmiştir. Standart bir terapötik protokolün olmaması nedeniyle, tedavi edici modalitelerin daha çok deneysel olduğu görülmektedir. Çalışmamız peri-implantitis tedavisinde kullanılan yöntem, debridman için kullanılan alet, uygulanan cerrahi teknik, rejenerasyon için kullanılan biyomateryal gibi konuları araştırmayı amaçlayan çalışmalar için hedef alınması gereken tartışma alanları olduğunu göstermiştir.
Aim: The aim of this study is to investigate the subjective prevalence, etiology and management of peri-implant mucositis and peri-implantitis by physicians in Turkey; Their areas of expertise are to compare their attitudes according to the year of making dental implants and the institution they work for. In this way, it is to help determine the research topics of future studies by revealing the differences in treatment modalities for peri-implant pathologies with an increasing incidence of physicians. Materials and Methods: The survey study was presented to the participants via the internet. 219 private sector and public employees, practitioners or specialist dentists who filled out the questionnaire were included in the study. The questions consist of 5 sections and 20 questions on the demographic data of the participants, implant history, prevalence and etiology of peri-implant diseases, treatment and management of peri-implant diseases, physicians' views on current treatment methods. The collected data were evaluated in the statistical package program of IBM SPSS Statistics Standard Concurrent User V 26 (IBM Corp., Armonk, New York, USA). Pearson and Fisher exact tests were used to compare categorical variables with each other, and a p value of <0.05 was considered statistically significant. Results: Female participants accounted for 48% (n=105) and males 51% (n=112) of the total 25% (n=56) of the respondents have been practicing dentistry for 0-5 years, 38% (n=84) for 5-10 years, and 35% (n=78) for 10 years. Of the participants, 38% (n=83) were general practitioners, 25% (n=56) were oral, dental and maxillofacial surgeons, 24% (n=24) were periodontologists, 12% (n=12) physicians with other specialties. Most of the respondents (58%) work in private clinics. 76% (n=165) of the physicians included in the study reported that they encountered peri-implant mucositis at a rate of 0-25% and 24% (n=52) at a rate of 26-50% in their patients. 60% of physicians estimated the prevalence of peri-implant mucositis in Turkey as 26-50%. 95% (n=208) of the physicians included in the study stated that they encountered peri-implantitis at a rate of 0-25% and 3% (n=8) at a rate of 26-50% in their patients. While 55% (n=121) of the physicians estimated the prevalence of peri-implantitis in Turkey as a value between 0-25%, 42% (n=92) reported 26-50%. Poor oral hygiene and bacterial plaque, smoking, prosthetic superstructure, and implant surface properties were seen as the most effective factors in the etiology of peri-implant diseases. According to the results obtained, the three most common treatments for peri-implant mucositis and peri-implantitis are oral hygiene education, antimicrobial mouthwash, and non-surgical debridement. According to our survey, 38% (n=83) of the physicians preferred titanium curette for mechanical debridement of implants, 23% (n=51) used plastic curette and 16% (n=35) ultrasonic scraper. The two most commonly used materials are resorbable membrane with 30% (n=229), and xenograft with 20% (n=154). For the first year after peri-implantitis treatment, the time for maintenance visits and radiographic evaluation was every 3 months for 56% (n=122) and every 6 months for 29% (n=64). Among the physicians surveyed, the reasons for refraining from applying peri-implantitis treatment were the difficulty of detoxification of the implant surface (31%) and the lack of a complete treatment protocol (25%). Treatment results While 52% (n=113) of the physicians in our study found current peri-implantitis treatment methods to be moderately effective, 29% (n=64) found it less effective. Conclusion: It was determined that there were differences in the opinions and attitudes of the participating physicians about the management of peri-implant pathology. Due to the lack of a standard therapeutic protocol, therapeutic modalities appear to be more experimental. Our study has shown that there are areas of discussion that should be targeted for studies aiming to investigate subjects such as the method used in the treatment of peri-implantitis, the instrument used for debridement, the surgical technique applied, and the biomaterial used for regeneration.
Aim: The aim of this study is to investigate the subjective prevalence, etiology and management of peri-implant mucositis and peri-implantitis by physicians in Turkey; Their areas of expertise are to compare their attitudes according to the year of making dental implants and the institution they work for. In this way, it is to help determine the research topics of future studies by revealing the differences in treatment modalities for peri-implant pathologies with an increasing incidence of physicians. Materials and Methods: The survey study was presented to the participants via the internet. 219 private sector and public employees, practitioners or specialist dentists who filled out the questionnaire were included in the study. The questions consist of 5 sections and 20 questions on the demographic data of the participants, implant history, prevalence and etiology of peri-implant diseases, treatment and management of peri-implant diseases, physicians' views on current treatment methods. The collected data were evaluated in the statistical package program of IBM SPSS Statistics Standard Concurrent User V 26 (IBM Corp., Armonk, New York, USA). Pearson and Fisher exact tests were used to compare categorical variables with each other, and a p value of <0.05 was considered statistically significant. Results: Female participants accounted for 48% (n=105) and males 51% (n=112) of the total 25% (n=56) of the respondents have been practicing dentistry for 0-5 years, 38% (n=84) for 5-10 years, and 35% (n=78) for 10 years. Of the participants, 38% (n=83) were general practitioners, 25% (n=56) were oral, dental and maxillofacial surgeons, 24% (n=24) were periodontologists, 12% (n=12) physicians with other specialties. Most of the respondents (58%) work in private clinics. 76% (n=165) of the physicians included in the study reported that they encountered peri-implant mucositis at a rate of 0-25% and 24% (n=52) at a rate of 26-50% in their patients. 60% of physicians estimated the prevalence of peri-implant mucositis in Turkey as 26-50%. 95% (n=208) of the physicians included in the study stated that they encountered peri-implantitis at a rate of 0-25% and 3% (n=8) at a rate of 26-50% in their patients. While 55% (n=121) of the physicians estimated the prevalence of peri-implantitis in Turkey as a value between 0-25%, 42% (n=92) reported 26-50%. Poor oral hygiene and bacterial plaque, smoking, prosthetic superstructure, and implant surface properties were seen as the most effective factors in the etiology of peri-implant diseases. According to the results obtained, the three most common treatments for peri-implant mucositis and peri-implantitis are oral hygiene education, antimicrobial mouthwash, and non-surgical debridement. According to our survey, 38% (n=83) of the physicians preferred titanium curette for mechanical debridement of implants, 23% (n=51) used plastic curette and 16% (n=35) ultrasonic scraper. The two most commonly used materials are resorbable membrane with 30% (n=229), and xenograft with 20% (n=154). For the first year after peri-implantitis treatment, the time for maintenance visits and radiographic evaluation was every 3 months for 56% (n=122) and every 6 months for 29% (n=64). Among the physicians surveyed, the reasons for refraining from applying peri-implantitis treatment were the difficulty of detoxification of the implant surface (31%) and the lack of a complete treatment protocol (25%). Treatment results While 52% (n=113) of the physicians in our study found current peri-implantitis treatment methods to be moderately effective, 29% (n=64) found it less effective. Conclusion: It was determined that there were differences in the opinions and attitudes of the participating physicians about the management of peri-implant pathology. Due to the lack of a standard therapeutic protocol, therapeutic modalities appear to be more experimental. Our study has shown that there are areas of discussion that should be targeted for studies aiming to investigate subjects such as the method used in the treatment of peri-implantitis, the instrument used for debridement, the surgical technique applied, and the biomaterial used for regeneration.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Peri-İmplant Hastalıklar, Peri-Implant Diseases, Diş Hekimleri, Dentists
Kaynak
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
Sayı
Künye
Gür, R. (2023). Diş hekimlerinin peri-implant hastalıklara ilişkin klinik yaklaşımları ve tedavi yöntemlerinin değerlendirilmesi. (Uzmanlık Tezi). Selçuk Üniversitesi, Diş Hekimliği Fakültesi, Konya.
