The Anxious Quest of Self: İn-Between Nothingness and Existence in Samuel Beckett's Waiting For Godot, Endgame and Happy Days

Bu tez, Jean Paul Sartre'ın varoluşçuluk felsefesindeki ızdırap, kaygı, hiçlik, kendinde varlık, kendi için varlık, öteki için varlık gibi kavramlarının Samuel Beckett'in Godot’yu Beklerken, Oyun Sonu ve Mutlu Günler oyunlarında nasıl temsil edildiğini ve bu oyunlarla nasıl birleştirildiğini incelemektedir. Kişinin ne yapıp ne yapmaması konusundaki seçimleri ile o kişi, oyunlarda temsil edildiği gibi, varlığına öz verebilir veya vermeyebilir. İncelenecek ilk oyunda, iki karakter Vladimir ve Estragon, Sartre'ın yakından incelediği unsurlar olan hiçliğin ortasında amaç ve anlam arayışındadır. İkinci oyunun yakın bir varoluşçu okumasıyla, Oyun Sonu’ndaki karakterlerin eylemleri ve diyalogları, varoluşçulukla ilgili fikirler olarak var olmanın acısını ve ölümün belirsizliğini temsil etmektedir. Bir konudan diğerine beklenmedik bir geçiş, anlamsız bir iletişimin oluşmasına yol açar. Oyun içinde aralar kullanılarak yapılan sessizlikler, kişinin hayatında olabileceği gibi parçalanmalara yol açar. Uzun ve kısa duraklamaların bu tür kullanımları varoluşçuluk felsefesinde kişinin var olma kaygısı fikriyle ilişkilendirilebilir. Hamm ve Clov bir anlam bulmak ve varlıklarını yaratmak için hareket ederler ve konuşurlar. Ancak Sartre'ın varoluşçuluk felsefesinde önceden belirlenmiş bir anlam yoktur. Hamm ve Clov, bu durumda, aksi takdirde anlamsız ve parçalı diyalogları ve eylemleriyle, eğer varsa, varlıklarını ortaya çıkarmak için bir anlam arayışı içindedirler. Harekete geçmek varoluşçulukta çok önemli bir unsur olsa da, Hamm ve Clov için eylem acılı ve endişeli hale gelir. Dördüncü bölüm Mutlu Günler oyununu inceleyerek varoluşsal ızdırabın nasıl temsil edildiğini inceler. Mutlu Günler oyununda olduğu gibi, anlamsız görünen ve parçalı diyaloglar, birbirine ihtiyaç duyan karakterler için bir öze ulaşmadan yaşamaya devam eden karakterler için varoluşsal sorunu temsil eder.

This thesis examines Samuel Beckett’s Waiting for Godot, Endgame, and Happy Days with an attempt to study how Jean Paul Sartre’s such existentialist concepts as anguish, nothingness, being-in-itself, being-for-itself, and being-for-others are employed within and combined with these plays. As for the first play to be examined, the two characters Vladimir and Estragon are in search of purpose and meaning in the middle of nothingness, the elements that are closely examined by Sartre. Through a close existentialist reading of the second play, the actions, and dialogues of the characters in Endgame may represent the pain of existence, and the uncertainty of death, as ideas related to existentialism. An unexpected move from one subject to other leads to the creation of a meaningless communication. Silences with pauses within the play give way to fragmentations as one may have in life. However, within the philosophy of Sartre’s existentialism, one has no preestablished meaning. Hamm and Clov, in this case, through their otherwise meaningless and fragmented dialogues and actions, are in a quest of meaning to uncover their existences, if there may be any at all. Although taking into action is crucial for existentialism, for Hamm and Clov, action becomes painful, and anxious. The fourth chapter examines the representation of the existential anguish, as represented in Happy Days. The meaningless, and fragmented dialogues represent the existential problem for the characters who need one another to go on living without arriving an essence as represented in Happy Days.