Farklı Işık Kaynaklarıyla Polimerize Edilen Kompozit Rezin Materyalinin Mikrosertliği
Yükleniyor...
Dosyalar
Tarih
2005
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
Amaç: Bu çalışmanın amacı farklı ışık kaynaklarıyla sertleştirilmiş bir kompozit rezin materyalin yüzey sertliğinin ve polimerizasyon derinliğinin incelenmesidir. Gereç ve Yöntem: Her gruptaki 15 örnek 2 mm kalınlığında 5 mm çapındaki silindirik teflon kalıplara kompozit rezin materyali yerleştirilerek hazırlandı. Kompozit örnekler, kalıpların sadece bir yüzünden olacak şekilde, 40 sn geleneksel ışık, 40 (1030) sn "soft-start" ve 10 sn plazma ark ışık kaynakları kullanılarak polimerize edildi. Hazırlanan örnekler ışık geçirmeyen bir saklama kabında distile suda 24 saat 37 C'de bekletildi. Daha sonra bu örneklerin hem ışık tutulan yüzeyinden hem de arka yüzeyinden Vickers sertlik değerlerini belirlemek için ölçüm yapıldı. Bulgular: Kompozit rezin materyalin elde edilen ortalama yüzey sertlik değerleri arasında istatistiksel olarak anlamlı farklar saptandı (P0.05). Kompozit rezin geleneksel ışık kaynağı ile sertleştirildiğinde hem ışık kaynağının uygulandığı yüzeyde hem de kalıbın arka yüzeyinde sertlik değeri en yüksekti (P0.05). Bütün gruplardaki kompozit rezinın yüzeyleri birbirleriyle karşılaştırıldığında ışık verilen yüzeyin arka yüzeydeki mikrosertlikten istatistiksel olarak anlamlı derecede daha yüksek olduğu belirlendi (P0.05). Sonuç: Geleneksel ışık kaynağı kompozit materyali için en yüksek yüzey sertliği ve sertleşme derinliği sağlamıştır. Ancak hu çalışmanın sonuçlan değerlendirildiğinde kompozit materyalinin sertleşmesi için plazma ark ve "soft-start" ışık kaynakları kullanıldığı zaman kompozitin maksimum kalınlığının 2 mm'den daha az olması gerektiği görülmüştür.
Aim: The purpose of this study was to evaluate the microhardness of a microfilled composite resin after cured by different polymerization units. Material and Method: Fifteen specimens per group were prepared by packing composite into cylindrical teflon mold with a diameter of 5 mm and a thickness of 2 mm. Composite specimens, only one side of each specimen, was exposed to the conventional visible light of 40 s, the soft-start light of 40 (1030) s, and the plasma arc of 10 s. Specimens were stored in a light-proof container for 24 hours at 37 °C in distelled water. Then the micro hardness of both cured and back side in each specimen was determined by Vickers hardness-measuring. Results: The results of the microhardness test indicated that there was statistically significant difference in microhardness between groups for the cured and back surfaces (P<0.05). When the composite material was cured with conventional visible light curing, means of Vickers hardness were the highest for both cured and back side of the composite resin (P<0.05). When the composite resin surfaces were compared with each other in all groups, the microhardness of all cured side were higher than microhardness of back side on the composite resin material (P<0.05). Conclusion: Conventional visible light curing units make both optimal swface hardness and optimal curing depth to polymerize a composite resin. However, according to this study, thickness of a composite resin should be less than 2 mm for optimum curing when using plasma arc and soft-start light unit.
Aim: The purpose of this study was to evaluate the microhardness of a microfilled composite resin after cured by different polymerization units. Material and Method: Fifteen specimens per group were prepared by packing composite into cylindrical teflon mold with a diameter of 5 mm and a thickness of 2 mm. Composite specimens, only one side of each specimen, was exposed to the conventional visible light of 40 s, the soft-start light of 40 (1030) s, and the plasma arc of 10 s. Specimens were stored in a light-proof container for 24 hours at 37 °C in distelled water. Then the micro hardness of both cured and back side in each specimen was determined by Vickers hardness-measuring. Results: The results of the microhardness test indicated that there was statistically significant difference in microhardness between groups for the cured and back surfaces (P<0.05). When the composite material was cured with conventional visible light curing, means of Vickers hardness were the highest for both cured and back side of the composite resin (P<0.05). When the composite resin surfaces were compared with each other in all groups, the microhardness of all cured side were higher than microhardness of back side on the composite resin material (P<0.05). Conclusion: Conventional visible light curing units make both optimal swface hardness and optimal curing depth to polymerize a composite resin. However, according to this study, thickness of a composite resin should be less than 2 mm for optimum curing when using plasma arc and soft-start light unit.
Açıklama
Anahtar Kelimeler
Diş Hekimliği, Kompozit rezin, ışıkla polimerizasyon, mikrosertlik, Composite resin, photopolymerization, microhardness
Kaynak
Ondokuz Mayıs Üniversitesi Diş Hekimliği Dergisi
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
6
Sayı
1
Künye
Şener, Y., Şengün, A., Koyutürk, A. E., (2005). Farklı Işık Kaynaklarıyla Polimerize Edilen Kompozit Rezin Materyalinin Mikrosertliği. Ondokuz Mayıs Üniversitesi Diş Hekimliği Dergisi, 6(1), 3-7.
