Büyük Selçuklu Sultanı Melikşâh’ın Suriye, Filistin, Mısır politikası ve Türkmen Beyi Atsız
Yükleniyor...
Dosyalar
Tarih
2007
Yazarlar
Dergi Başlığı
Dergi ISSN
Cilt Başlığı
Yayıncı
Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü
Erişim Hakkı
info:eu-repo/semantics/openAccess
Özet
1040 yılında Horasan’da kendi devletlerini (Büyük Selçuklu Devleti) kurup, kısa sürede İran ve Irak topraklarına hükmeden Selçuklu beylerinin önünde, iki önemli dış politika hedefi olmuştur. Bunlardan biri Anadolu’yu fethederek, Türklüğe ve İslâmiyete yeni bir yurt kazandırmak, diğeri ise Suriye, Filistin ve Mısır’ı fethederek, İslâm dünyasının siyasî birliğini sağlamaktı. Suriye, Filistin ve Mısır’ın fethi meselesi hem Sultan Tuğrul Bey hem de Sultan Alp Arslan tarafından ele alınmıştır. Fakat, her iki sultan da önlerine çıkan engeller yüzünden bu teşebbüslerini ertelemek zorunda kalmışlardır. Bu ülkelerden Güney Suriye ve Filistin, ancak Sultan Melikşâh zamanında, Türkmen Beyi Atsız tarafından fethedilebilmiştir. “Melikü’l-Mu’azzam” (Büyük hükümdar) unvanını alan Atsız, bu ülkelerde Büyük Selçuklu Devletine bağlı bir Türkmen Beyliği oluşturmuştur. Atsız, Mısır’ı da alarak faaliyetini tamamlamak istediyse de, bu teşebbüsünde başarılı olamamıştır. Dolayısıyla, Büyük Selçuklu sultanlarının Suriye, Filistin ve Mısır politikalarında ancak kısmen başarı sağlanabilmiştir.
There have been two important foreign policies of Seljuqid chieftains, who had founded their own state (The Greater Seljuqid State) at Khorasan in the year 1040, and had conquered Iran and Iraq in a short time. One of these was to conquer Anatolia and make it a new homeland for Turks and Islam, while the other one was to establish unity in the Islamic world by conquering Syria, Palestine and Egypt. The question of the conquest of Syria, Palestine and Egypt had been handled by both Sultan Tughrul Bey and by Sultan Alp Arslan. However, both sultans had to postpone their plans because of some obstacles on their way. Among these lands, Southern Syria and Palestine had been conquered by the Turkmen chieftain Atsız during the reign of Sultan Melikshâh. Atsız, who acquired the title“Maliku’l-Mu’azzam” (Great Ruler), founded a Turkmen principality on these lands, being dependent on the Greater Seljuqid State. Atsız wanted to complete his quest by conquering Egypt too, but he was unsuccessful in his attempt. Thus, only partial achievement has been acquired in the Greater Seljuqid sultans’ policies on Syria, Palestine and Egypt.
There have been two important foreign policies of Seljuqid chieftains, who had founded their own state (The Greater Seljuqid State) at Khorasan in the year 1040, and had conquered Iran and Iraq in a short time. One of these was to conquer Anatolia and make it a new homeland for Turks and Islam, while the other one was to establish unity in the Islamic world by conquering Syria, Palestine and Egypt. The question of the conquest of Syria, Palestine and Egypt had been handled by both Sultan Tughrul Bey and by Sultan Alp Arslan. However, both sultans had to postpone their plans because of some obstacles on their way. Among these lands, Southern Syria and Palestine had been conquered by the Turkmen chieftain Atsız during the reign of Sultan Melikshâh. Atsız, who acquired the title“Maliku’l-Mu’azzam” (Great Ruler), founded a Turkmen principality on these lands, being dependent on the Greater Seljuqid State. Atsız wanted to complete his quest by conquering Egypt too, but he was unsuccessful in his attempt. Thus, only partial achievement has been acquired in the Greater Seljuqid sultans’ policies on Syria, Palestine and Egypt.
Açıklama
Url: http://sutad.selcuk.edu.tr/sutad/article/view/362
Anahtar Kelimeler
Melikşâh, Büyük Selçuklu Devleti, Suriye, Filistin, Mısır, Türkmen Beyi Atsız, Great Seljuqid, Syria, Palestine, Egypt, Turkmen chieftain Atsız
Kaynak
Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi
WoS Q Değeri
Scopus Q Değeri
Cilt
Sayı
Künye
Koca, S. (2007). Büyük Selçuklu Sultanı Melikşâh’ın Suriye, Filistin, Mısır politikası ve Türkmen Beyi Atsız. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, (22), 1-37.
